Páskafrí

Við fjölskyldan náðum viku fyrir vestan yfir páskana. 

Það var svo ótrúlega ljúft að komast aftur heim. Ég fór síðast á Tálknafjörð yfir áramótin og það hefur aldrei liðið svona langt á milli þess að ég fari í heimsókn heim síðan Ingibjörg fæddist!

Páskarnir voru ljúfir. Eins og alltaf var borðað alltof mikið. Það var farið í göngutúra, lagt sig, slakað á, horft á bíómyndir, farið á ball, farið í Pollinn og sund. Aðeins of kósí.

Mig langar að deila nokkrum myndum frá fríinu í Paradís. En þar sem ég tók mig á fyrir svolitlu síðan í að 'njóta augnabliksins' og sjá hlutina með eigin augum í staðinn fyrir að sjá þá í gegnum myndavélina á símanum mínum, að þá tók ég ansi fáar myndir. Því eru ansi margar myndir hér frá Árný, takk systir.

Þessari finnst ekkert mikið mál að fara í löng ferðarlög í bílnum

Þær höfðu ekkert alltof mikinn áhuga á hvor annarri litlu frænkurnar.

Ingibjörg elskaði Freyju stóru frænku og fannst hún ótrúlega skemmtileg.

Með stjörnur í augunum

..og stundum hendir maður í smá brunch

Raggi frændi er alltaf tilbúinn að fíflast í manni

Etna að snyrta Liu

Páskaeggjaleit UMFT

Við Ingólfur hentum í 10 kg af fiskibollum með hjálp mömmu - takk!

Ég að sýna mitt rétta andlit - gráðuga gerpið sem maður er

Mesta sportið er að fylgjast með dýrunum á bænum. Það eru ekki bara kálfar, kindur, hestar, býflugur, kisa, hundur og hænur á bænum, það eru nefnilega líka sætir hænuungar (páskaungar)! 

Það var farið nokkrum sinnum á dag útí hænsnakofa að athuga hvort það væru komin egg.

Besta sætið í húsinu að mati Ingibjargar. Hún elskar að fá að borða hjá Marinó afa. Kötturinn Yrsa fylgist öfundsjúk með þarna til hægri;)

Ég vona að þið hafið öll átt gleðilega páska:)

Óléttublogg

Ég hef verið að taka til í tölvunni í nokkrar vikur núna. Í henni eru brjálæðislega margar myndir sem eru að taka alltof mikið pláss. Ég var að renna yfir möppu þar sem er bara óléttutengdar myndir og ótrúlegt en satt, þá fékk ég smá bumbusakn!

Fyrsta bumbumyndin tekin á leiðinni vestur á Tálknafjörð - 14 vikur

21 vika

Það eru að verða komnir 16 mánuðir síðan Ingibjörg Etna kom í heiminn og ég er eiginlega ekki að trúa því að ég upplifi þennan söknuð.  Því eftir 26 viku fannst mér meðgangan eiginlega vera horrbjóður. Kyrrsetan, óvissan, verkirnir og þreytan eeeeegggghhh.

Endalaust að fara í mónotor

..og allir héldu að núna væri barnið alveg að fara að koma.

gleði gleði

Endalausir samdrættir

Alveg frá upphafi elskaði ég bumbuna mína. Þó mér leið ekki alltaf vel, var þreytt, bjúguð og allt þetta sem fylgir því að ganga með barn að þá elskaði ég alltaf líkama minn. Mér fannst ótrúlegt að fylgjast með maganum stækka. Ég þyngdist um ca. 25 kg á meðgöngunni, en mér fannst ég alltaf falleg.

uppá Grábrók. Við hjónin skottuðumst upp fellið í kringum miðnæti þegar við vorum að keyra þar framhjá.

26 vikur

33 vikur

35 vikur

36 vikur - legvatnið loksins búið að minnka og kúlan að verða eðlileg í stærð miðað við lengd

37 vikur

38 vikur

En guð hvað ég man vel eftir því að vera óóóóótrúlega þreytt haha.. það gleymist seint held ég:)

Berjamó. Ingólfur að leita að berjum og ég sofnaði á meðan.

classy preggo lady

Mér finnst líka gaman að sjá hve margar myndir ég hef tekið þegar ég sat að hvíla mig. Ég mátti ekkert gera eftir 28 viku en svindlaði stundum á því svo ég myndi ekki tapa allri geðheilsu. Labbaði hænuskref að næsta bekk eða stað sem ég gat sest niður og hvílt mig. Á margar myndir frá því líka haha, ásamt myndum á fótunum á mér og öðrum skondnum, teknar frá sama sjónarhorni. 

Greyið Ingólfur. Góðmennska hans kom sér oft að góðum notum.

nuddnámskeið með þeim besta<3

En sumar myndir eru bara of góðar til að birta ekki. Því meðganga er ekki bara alltaf glimmer og einhyrningar. Sumum myndum er heldur ekki hægt að bjarga á neinn hátt með að skella á eins og einum góðum filter - óneeeei.

Myndir teknar að framan eru allsvakalegar. Allt svo ótrúlega breytt haha. 

Það er ótrúlega mikil forréttindi að fá tækifæri til þess að ganga með barn. Ef ég fæ aftur slíkt tækifæri þá ætla ég svo innilega að vona að það muni ganga betur en í fyrsta skiptið. Með mikilli vinnu í vetur hef ég náð að sætta mig við reynsluna mína. Það voru mikil vonbrigði þegar meðgangan mín fór ekki eins og ég hafði ímyndað mér. Ég sá sjálfa mig fyrir mér skokkandi upp á Esjuna á settum degi og fleira í þeim dúr (full bjartsýn kannski). 


Mér hefur alltaf fundist óléttar konur svo fallegar og finnst mér ég ekki hafa verið nein undantekning þar. Ég vona að sem flestar konur átti sig á kraftaverkinu sem líkami þeirra er. Að þeim þyki vænt um líkama sinn og virði hann. Ég vona að þær geti umborið/brosið/hlegið af hormónaruglinu, bjúginum, æðahnútunum, gyllinæðinni, ógleðinni, aukna hárvextinum, slitunum og öllum hinum fáááááránlegu fylgikvillum sem geta fylgt því að koma barni í þennan heim:)

xoxo

Allur tilfinningaskalinn

Síðustu vikur eru búnar að vera svo sérstakar og ekkert rosalega skemmtilegar. En lífið getur ekki alltaf bara verið skemmtilegt, það er allskonar.

Vikuna eftir "súpuslysið" var ég eins og sprungin blaðra. Ég fékk smá áfall og var algjörlega búin á því líkamlega og andlega. Ég gerði lítið annað en að horfa á þætti, bíómyndir, sofa og sinna Ingibjörgu. Leið pínu eins og einhverjum draugi sem svifi bara um. Skugginn af sjálfri mér. 

Vikan þar á eftir var skreytt með dassi af vanmætti og stressi. Ingibjörg fór nefnilega í aðgerð 8. febrúar. AðgerðiN með stóru A og N því þetta var það sem maður hafði vitað að væri í vændum síðan litlan var 20 vikna fóstur. Ég var ekki bara stressuð fyrir aðgerðinni heldur var ég líka svo stressuð yfir því að barnið mitt myndi veikjast, að hún kæmist því ekki í aðgerðina og við þyrftum að bíða ennþá lengur. Mig langaði bara að klára þetta af eitt skipti fyrir öll.

En litla Etna fór í aðgerðina. Dóttir okkar stóð sig eins og hetja og á 3 klukkustundum léttist barnið um 500 gr takk fyrir. Það er slatti fyrir barn sem vegur 10 kg. Hún átti rosalega erfitt á vöknun, leið ekki vel og kúgaðist svolítið. Eftir 5 klukkutíma á vöknun fórum við yfir á Barnaspítala. Þar áttum við að vera í 1-2 daga en þeir urðu svo 4. Ingibjörg Etna fékk hita og átti erfiðara með að jafna sig en búist var við. Fyrstu tvo dagana var hún í lyfjamóki. Hina dagana var hún bara pirruð. 

(barnið gat varla haldið haus á vöknun en hún tók ekki annað í mál en að fá að halda sjálf á frostpinnanum, haha!)

 Ég hlakkaði svo til að koma heim en það tók ekkert mikið skárra við. Allavega ekki fyrstu 10 dagana. Barnið var brjálað, sérstaklega á kvöldin og næturnar. Hún öskraði stundum stanslaust til 05.00 á næturnar ooooog vaknaði svo kannski 07.00 á morgnana. Svo var hún ómöguleg allan daginn auðvitað og vildi ekki borða. Einn sólahringinn pissaði hún nánast engu og því þýddi það tvær aukaferðir uppá Barnaspítala í frekari rannsóknir, ómanir o.fl.

En þetta lítur allt vel út núna og ef hún veikist ekkert þá verður næsta skref ekki tekið fyrr en í haust, en þá fer hún í tvær rannsóknir.

Það er samt svo ótrúlegt að þegar maður er svona þreyttur þá nýtir maður allan lausan tíma til að hvíla sig og sofa. Líkaminn vill bara orku og það bara helst í gær. Þannig maður úðar í sig nammi og einföldum kolvetnum. Maður hreyfir sig ekkert og því verður líðan manns bara engan veginn nógu góð. Leiðinlegur vítahringur.

Það er því margt búið að ganga á. Ég kem sjálfri mér alltaf meira og meira á óvart. Ég er mun sterkari en ég hefði búist við. Maður klárar einhvernveginn þau verkefni sem maður fær í hendurnar.

EN .. ..það getur enginn verið sterkur endalaust..

..og stundum verður maður að leyfa sér að vera ekki sterkur.

Ég áttaði mig sem betur fer á því nokkrum dögum fyrir aðgerðina hjá Ingibjörgu. Viðurkenndi vanmátt minn. Ég ákvað því að biðja mömmu og pabba um að koma suður og vera með okkur. Ólýsanlegt. Ég fann ekki þetta tómarúm sem ég finn svo oft inní mér þegar ég er með Ingibjörgu inná þessum blessaða Barnaspítala og það var svo gott að fá einhvern til að létta undir með sér. Takk. 

algjöööööör afastelpa

Ingó litla átti erfitt með að halda tungunni inni út af öllu þessu morfíni, haha.

Það hlaut svo kannski að koma að því? Miðvikudaginn í síðustu viku vaknaði ég alveg ótrúlega þung á mér. Mér leið illa í hjartanu. Ég ákvað þess vegna að ég ætlaði bara ekkert að vera sterk þann dag. Ég leyfði sjálfri mér að vera neikvæð, reið og fúl. En ég leyfi mér þessar tilfinningar mjögmjögmjög sjaldan gagnvart veikindunum hennar Ingibjargar og hugsa svo oft að það eru fullt af öðrum börnum sem hafa það verr en hún. En þessi dagur var öðruvísi. Þegar hún svaf, þá grét ég uppí rúmi. Ég leyfði mér að finnast í smástund að þetta verkefni væri ósanngjarnt gagnvart Ingibjörgu og að hún ætti það ekki skilið. Ég leyfði mér allar tilfinningar á tilfinningaskalanum. Það var ólýsanlega gott. Klukkan 17.00 þann dag fór ég í sturtu og ákvað að hætta að vera leið. 

Það er gott að vera ekki fullkomin.
Það er gott að vera heiðarlegur.
Það er gott að geta tjáð tilfinningar sínar á opinskáan og einlægan hátt.

Við erum öll bara mannleg og að reyna okkar besta. 

Hið daglega líf

Síðustu kvöld og nætur hafa verið ansi skrautleg. Mig grunar að Ingibjörg Etna sé að taka tennur. Það er svolítið síðan hún fékk fyrstu 8 tennurnar sínar og þá komu þær nánast allar í einu. Ætli það sé ekki annað svipað tímabil í vændum, vúhú!

Þar sem ég nýti alltaf tímann þegar hún sefur til að hreyfa mig (aðallega að hjóla hér heima í stofunni) að þá hefur ekkert slíkt gerst í of langan tíma - sem fer ekki vel í geðheilsuna. En þá er aðeins eitt sem gerir aðstæðurnar aðeins auðveldari:

= matvæli sem innihalda mikið magn af sykri.

Já, ég fór út í búð í gær, kom heim og fyllti á nammiskápinn.

Svo hugsar maður bara ,,þetta er bara smá tímabil".

Já lífið er ekki alltaf glansmyndir - stundum er það bara raunveruleiki og ekkert nema raunveruleiki:)

 xoxo

Súpuslysið

Fyrir viku síðan lenti ég og Ingibjörg í smá slysi. Ég var að sjóða grænmetissúpu hérna heima. Þar sem galdrasprotinn minn er ónýtur ákvað ég að vera sniðug, flýta örlítið fyrir mér, setja súpuna í blandarann og mauka grænmetið þannig. 

Ég var í fyrstu ekkert alltof viss um að þetta væri sniðug hugmynd hjá mér. Hugsaði að glerið myndi kannski ekki höndla hitann og gæti e.t.v sprungið. Eins og ég geri alltaf þegar ég er í einhverjum vafa með eitthvað þá hringdi ég auðvitað í móðir mína. Hún var hinsvegar upptekin og svaraði ekki. Ég ákvað að prufa.

Niðurstaðan: ALDREI setja sjóðandi súpu í blandara.

Lokið á blandaranum hentist upp í loftið (þó ég hélt fast við það með tusku) og súpan fór beint á mig og Ingibjörgu Etnu. En hún sat á gólfinu við fæturnar á mér. Hún henti sér á magann og öskrin voru eitthvað sem ég hafði aldrei heyrt frá henni áður, eeggghh. Fyrsta sem ég gerði var að rífa hana upp af gólfinu og hljóp beint inní sturtu að kæla okkur niður (mest hana þó). Eftir smá tíma hljóp ég fram, með barnið á handleggnum, í öllum fötunum, hundblautar. Ég slökkti á blandaranum og hringdi grátandi, í mikilli geðshræringu í Ingólf og sagði honum að koma heim því við hefðum brennt okkur. Fór svo aftur inn í sturtuna. 

Til að gera langa sögu styttri: Við fórum uppá spítala og það var búið um sárin. Fórum svo daginn eftir að kíkja á hvernig þetta liti nú út. Þetta var allt annað og við mæðgur líka svona svakalega heppnar og sluppum vel. Ingibjörg brann á enninu og aðeins inní öðru eyranu. Ég brann undir öðru auganu, á hökunni og bringunni. Ég var mjög heppin að hafa verið í þykkri hettupeysu, því hún var öll út í súpu!

Ef þið lendið í bruna. Kælið strax!!! Tengdamamma mín kom með Burnfree áður en við fórum uppá spítala og við svoleiðis möööökuðum því á okkur (vorum eflaust eins og holdsveikar þegar við mættum inn á HSS). Burnfree gerir KRAFTAVEEEEEEEEEERK! 

Engar smá sáraumbúðir

(Okay, ég fór reyndar í hláturskrampa þegar við settum húfuna á litlu Ingó)

Að skoða sárin á mömmu sinni

2 dögum eftir súpuslysið mikla

5 dögum seinna

Í dag - viku seinna. 

Eftir að ég tók sáraumbúðirnar af hef ég borið á mig Penzim gel. En það er íslensk vara, úr ensímum úr þorski. Þið getið lesið meira um það hér. Það slær reyndar ekkert á kláðann (sem er búinn að vera að fara með mig!) og er mjög sticky. En þetta lítur mun betur út núna:)

Núna ætla allir sem lesa og eiga ekki Burnfree heima hjá sér að fara út í næsta apótek og kaupa þetta undrakrem og eiga heima sér! Gogogo!

P.s. ef einhver er að velta því fyrir sér, þá nei, súpan var ekkert sérstök og alls ekki þess virði:(

Takk og bless